Welkom, dappere strijder! Je staat op het punt een reis te ondernemen die zowel bevrijdend als, laten we eerlijk zijn, een beetje gekmakend kan zijn: het afbouwen van paroxetine.
Ik ben je gids, je virtuele steun en toeverlaat, en na tien jaar in de loopgraven (lees: als psychiater met een voorliefde voor complex medicatiebeheer) kan ik je verzekeren: je bent niet alleen.
Wel, dit.
Laten we beginnen met een klein stukje geschiedenis. Paroxetine, net als andere SSRI's (Selectieve Serotonine Heropname Remmers), werd aanvankelijk geprezen als een soort wonderpil. Depressie? Angst? Geen probleem, hier, neem een pil! En eerlijk is eerlijk, voor velen was het dat ook.
Maar wat vaak onderbelicht bleef, was de 'exitstrategie'. Het afbouwen, de periode waarin je lichaam en geest zich weer moeten aanpassen aan een leven zonder de kunstmatige serotonine-boost. En dat is waar de ellende vaak begint.
Wat kun je verwachten?
Denk aan een mix van griepachtige verschijnselen, angst, slapeloosheid, duizeligheid (de beruchte 'brain zaps' - alsof je hersenen een elektrische schok krijgen), misselijkheid, en een algeheel gevoel van 'ik wil terug onder de dekens kruipen en nooit meer tevoorschijn komen'.
Sommige mensen ervaren een milde versie, anderen voelen alsof ze in de achtbaan van hun leven zitten. Gelukkig zijn er manieren om de rit wat soepeler te maken.
Hier komt de praktische kant.
We gaan niet hopen op een wonder, we gaan aan de slag. Dit is geen 'one-size-fits-all' benadering, maar hier zijn enkele beproefde en geteste tips:
Praat met je arts over een afbouwschema dat voor jou werkt. Een schema dat bijvoorbeeld per 2.5mg per 2-4 weken afbouwt is realistisch voor de meeste mensen, maar dit is dus echt in overleg met de arts.
Het is geen wedstrijd.
Een wandeling, een fietstocht, yoga - alles wat je hartslag verhoogt en endorfines vrijmaakt.
Je bent niet alleen.
Laten we een paar mythes ontkrachten.
Ten eerste: je bent niet zwak als je last hebt van afbouwverschijnselen. Het is een fysiologische reactie. Ten tweede: het gaat over. Echt waar. Het is tijdelijk. Ten derde: het is oké om hulp te vragen. Schroom niet om contact op te nemen met je arts of een therapeut.
Denk aan het afbouwen van paroxetine als een kans.
Een kans om te leren over je lichaam en geest. Een kans om gezondere coping mechanismen te ontwikkelen. Een kans om te ontdekken wie je bent zonder de medicatie. Het is een nieuw begin.
En nu, een hilarische (en waargebeurde) anekdote: Ik had ooit een patiënt, laten we hem Jan noemen.
Thuiszorg naarden bussumJan probeerde paroxetine af te bouwen, maar de 'brain zaps' waren zo erg dat hij op een dag dacht dat hij een telepathisch bericht van een buitenaardse beschaving ontving. Hij ging zelfs een aluminiumfolie hoed maken. Uiteindelijk lukte het Jan om de medicatie af te bouwen (zonder al te veel buitenaardse contacten), en hij gebruikt zijn ervaring nu om anderen te helpen.
Jan's verhaal laat zien dat je zelfs met de meest bizarre symptomen kunt doorzetten en een weg naar herstel kunt vinden. Het klinkt gek, en dat is het soms ook, maar er is licht aan het eind van de tunnel!
Mijn eigen ervaring is een stuk minder science-fictionachtig.
Ik heb talloze patiënten geholpen met het afbouwen en elke ervaring is uniek. De rode draad is altijd geduld, doorzettingsvermogen en zelfcompassie. Het is oké om dagen te hebben dat je terugvalt. Het is oké om boos, verdrietig of bang te zijn. Het belangrijkste is om te blijven proberen en jezelf te herinneren aan het doel: een gezonder, evenwichtiger leven.
Je bent sterk.
Baby corona symptomenJe bent veerkrachtig. Je bent niet alleen. De weg naar een leven zonder paroxetine kan hobbelig zijn, maar het is de moeite waard. Geloof in jezelf, vertrouw op je lichaam en wees niet bang om hulp te vragen. Je kunt dit! En als je even de moed verliest, denk dan aan Jan met zijn aluminiumfolie hoed.
Het kan altijd erger. Succes!